کد مطلب:312220 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:316
امیرمؤمنان بزرگ پرچمدار اسلام
بر اساس منابع معتبر تاریخ اسلام تردیدی وجود ندارد كه امام علی (ع) در بسیاری از جنگ ها پرچمدار سپاه توحید بوده است. در گزارش های تاریخی آورده اند كه پیامبر (ص) پرچم جنگ را بارها به دست علی (ع) سپرد كه جنگ بدر واحد از آن جمله اند [1] .
در گزارشی چنین آمده است:
در روز جنگ احد دست علی (ع) شكست و در آن روز پرچم پیامبر اسلام (ص) به دست او بود. پس از این كه دست آن حضرت شكست، پرچم از كفش فرو افتاد. مسلمانان شتاب كردند كه پرچم را بگیرند و بردارند. اما پیامبر (ص) فرمود: «پرچم را در دست چپ او بگذارید؛ زیرا او پرچمدار من در دنیا و آخرت است.» [2] .
روایات فراوان «لواء الفتح» در جنگ خیبر، از همین روایت هاست. پیامبر اكرم (ص) در روز نبرد خیبر فرمود: «فردا پرچم را به دست مردی می سپارم كه خداوند به دست او گشایش و پیروزی می بخشد؛ كسی كه خدا و پیامبرش را دوست دارد و خدا و پیامبرش نیز او را دوست دارند.» آن شب همگان در این اندیشه بودند كه فردا پیامبر (ص) پرچم را به كه می سپارد. چون صبح شد، همه به نزد پیامبر (ص) رفتند. هر كس امید داشت كه پیامبر (ص) پرچم را به دست او بسپارد. آن حضرت پرسید: «علی بن ابی طالب كجاست؟» گفتند: چشمانش درد می كند. كسانی در پی علی (ع) رفتند و او را آوردند. پیامبر (ص) از آب دهان خود بر چشم های او كشید و دعا فرمود. پس از آن
[ صفحه 41]
علی (ع) شفا یافت. آن گاه پیامبر (ص) پرچم را به دست او سپرد [3] .
برخی از تاریخ نویسان نوشته اند كه سعد بن عباده، پرچمدار رسول خدا (ص) در جنگ ها بوده است. گذشته از صحت و سقم این سخن و روایات آن، ابن اثیر آن را چنین توجیه كرده است: سعد بن عباده پرچمدار پیامبر (ص) در همه جا بود. اما چون هنگام نبرد می رسید، علی پرچم را به دست می گرفت. [4] .
بسیار روشن است كه «پرچمدار» و «صاحب لواء» در حقیقت كسی است كه در هنگام نبرد، پرچم به دستان او باشد و رزمندگان اسلام به پشتوانه ی ایمان و شجاعت او به پیش روند. كسی كه در مسیر حركت لشكر و در هنگام آرامش، مسئول نگهبانی و حمل و نقل پرچم و درفش لشكر است، لازم نیست از آن صفات والا و ویژگی های برتر بهره مند باشد، چرا كه حكمت بنیاد پرچم برای زمان نبرد و هنگامه ی جنگ است. در تاریخ اسلام پرچمداران بزرگی چون هاشم مرقال در جنگ صفین، محمد بن حنفیه در جنگ جمل و مصعب بن عمیر در جنگ احد بوده اند كه هر یك از نام آوران اسلام به شمار می آیند.
در گزارشی چنین آمده است:
در روز جنگ احد دست علی (ع) شكست و در آن روز پرچم پیامبر اسلام (ص) به دست او بود. پس از این كه دست آن حضرت شكست، پرچم از كفش فرو افتاد. مسلمانان شتاب كردند كه پرچم را بگیرند و بردارند. اما پیامبر (ص) فرمود: «پرچم را در دست چپ او بگذارید؛ زیرا او پرچمدار من در دنیا و آخرت است.» [2] .
روایات فراوان «لواء الفتح» در جنگ خیبر، از همین روایت هاست. پیامبر اكرم (ص) در روز نبرد خیبر فرمود: «فردا پرچم را به دست مردی می سپارم كه خداوند به دست او گشایش و پیروزی می بخشد؛ كسی كه خدا و پیامبرش را دوست دارد و خدا و پیامبرش نیز او را دوست دارند.» آن شب همگان در این اندیشه بودند كه فردا پیامبر (ص) پرچم را به كه می سپارد. چون صبح شد، همه به نزد پیامبر (ص) رفتند. هر كس امید داشت كه پیامبر (ص) پرچم را به دست او بسپارد. آن حضرت پرسید: «علی بن ابی طالب كجاست؟» گفتند: چشمانش درد می كند. كسانی در پی علی (ع) رفتند و او را آوردند. پیامبر (ص) از آب دهان خود بر چشم های او كشید و دعا فرمود. پس از آن
[ صفحه 41]
علی (ع) شفا یافت. آن گاه پیامبر (ص) پرچم را به دست او سپرد [3] .
برخی از تاریخ نویسان نوشته اند كه سعد بن عباده، پرچمدار رسول خدا (ص) در جنگ ها بوده است. گذشته از صحت و سقم این سخن و روایات آن، ابن اثیر آن را چنین توجیه كرده است: سعد بن عباده پرچمدار پیامبر (ص) در همه جا بود. اما چون هنگام نبرد می رسید، علی پرچم را به دست می گرفت. [4] .
بسیار روشن است كه «پرچمدار» و «صاحب لواء» در حقیقت كسی است كه در هنگام نبرد، پرچم به دستان او باشد و رزمندگان اسلام به پشتوانه ی ایمان و شجاعت او به پیش روند. كسی كه در مسیر حركت لشكر و در هنگام آرامش، مسئول نگهبانی و حمل و نقل پرچم و درفش لشكر است، لازم نیست از آن صفات والا و ویژگی های برتر بهره مند باشد، چرا كه حكمت بنیاد پرچم برای زمان نبرد و هنگامه ی جنگ است. در تاریخ اسلام پرچمداران بزرگی چون هاشم مرقال در جنگ صفین، محمد بن حنفیه در جنگ جمل و مصعب بن عمیر در جنگ احد بوده اند كه هر یك از نام آوران اسلام به شمار می آیند.
[1] اسد الغابة، ج 4، ص 91.
[2] الصحيح من سيرة النبي (ص) ج 4، ص 194، به نقل از تاريخ الخميس، ج 1، ص 434 و ذخائر العقبي، ص 75؛ نيز بطل العلقمي، ج 2، ص 8، به نقل از طبري و قشيري.
[3] اسد الغابة، ج 4، ص 108 و نيز ص 104 و 98.
[4] همان، ص 97.